پسرای گلم خداحافظ

چه خوب و زیباست ورق زدن خاطرات گذشته ، انگار همین دیروز بود ، زنگ مهر را نواختیم و مدرسه ایساختیم ، با سقفی از خورشید ، آجرهایش ستاره ، مالامال از اندیشه های بلند، لبریز از شور و شعــور ، پر از سـرود عطوفـت

و آنگاه اول روز حضور شادمان در کلاس ، ورود خانم معلم ، برپا و برجا ،بفرماها و .... 

آمدیم و رفتیم ، آمدیم و خواندیم، آمدیم و آموختیم ، آمدیم و شنیدیم ، آمدیم و دیدیم ، آمدیم و فهمیدیم و آمدیم و ماندیم ، نه خودمان که دلمان ، در کلاسی که بوی خدا می داد

آموختیم که ) تشکر (کنیم  از خدا ، پدر ، مادر، معلمین و هر کسی که دلسوز ما بود .

رقابت ها و رفاقت ها، صحبت ها و مراسم جای خود را داشت . تا چشم گشودیم آن آغاز به پایان آمده بود و ما به ایستگاه تابستان رسیدیم، که می ایستیم نه برای همیشه، که برای آغاز حرکتی با شکوه تر، گرد خستگیراه ستانیم، روح و جسممان را به آرامش رسانیم و دوباره از آغاز .....

می دانم وقتی مهر سال بعد تو را می بینم با خود خواهم گفت : ماشاء ا... چقدر بزرگ شده ای ! 

اما نه به سال نه به جسم ، که به عقل و شعور ، نه به قد و قامت که به احساس و فهم

 می دانم قطره ای، دریا خواهی شد.  جویباری ، رود خروشان خواهی گردید و آن قدر وسعت خواهی یافت که تبلور اندیشه های بزرگ شوید

 می دانم بزرگ خواهی شد ، ، می دانم که تو ایمان داری و می دانی و آن گاه با تو حرف خواهم زد و حرف خواهم شنید، از زندگی و رسم خوشایند آن.

پسرانم بدونید که دوستتان دارم تا به همیشه 

خرداد ۹۷